Trots:
Lang geleden in een ander decennia woonden wij in Duitsland. Dit kwam omdat mijn vader beroepsmilitair was en in Seedorf gelegerd was. In de omgeving van Seedorf woonden toentertijd waanzinnig veel échte Neo Nazi’s en mensen die openlijk met Hitler heulden. Wij woonden allemaal in dezelfde wijk en veel van ons in dezelfde straat ( Am Remerfeldt ) . “Wij” dat waren de kinderen van de beroepsmilitairen, we zaten op dezelfde school, de Oranje Nassau school. We waren een echte trotse eenheid…wij waren Nederlander..wat waren we trots daarop…

Met Koninginnedag kwam het oer-Hollandse orgel ons wekken en liepen we in optocht naar de kazerne, waar we talloze spelletjes deden en rondreden in de tanks op de Lunenborger heide. Op schooldagen was er het eeuwige gevecht tussen “De Moffen” en wij Nederlanders. Dat ging echt behoorlijk ver. De moffen aan de ene kant van de spoorlijn en wij, de kinderen van het meest fantastische land ter wereld, aan de andere kant en maar stenen gooien. Het klinkt raar, maar we hadden reuze lol. Die eenheid,die verbondenheid tussen Nederlanders voel je ook echt alleen in het buitenland. Het liep zelfs zo ver uit de hand dat er op een gegeven moment Moffen op het pad richting school stonden en wij alleen mochten passeren als we de Hitlergroet zouden brengen. Wat we dus massaal NIET deden. Het leger trof daarop maatregelen en iedere schooldag begin en eind stond er een combi busje met 2 soldaten erin die ons moesten beveiligen tegen de Neo nazi’s .

Bottomline, we waren TROTS op Nederland, we hielden van Nederland met het Koningshuis en al.

Onbehagen:
Terug in Nederland werd dat gevoel al heel snel minder, waren we in Duitsland een eenheid. In Nederland werd je met de nek aangekeken,  werd je niet geaccepteerd, buitengesloten. Je paste niet in het wereldje van de bekrompen zielen. Jarenlange treiteren zorgden voor een steeds meer groeiend gevoel van onbehagen.

Voor mij kwam de tijd in het Midden Oosten, de mooiste tijd van mijn leven, hierover heb ik reeds eerder geschreven. Waar mijn ouders  nog wel trots waren op Nederland was dat voor mij verdwenen, ach ik had geen hekel aan het land, maar er ook geen binding mee. Waar mijn vader voor ons tentje op zijn knieën op 30 april het Wilhelmus zong in Palmyra, hoopte ik dat ik de rest van mijn leven niet meer terug hoefde.

Schaamte:
Terug gingen we en ik groeide op, zag het Nederland steeds meer en meer afglijden naar een maatschappij die keihard, ongevoelig en immens hypocriet werd. Geen enkel respect meer voor onze eigen cultuur. Onder het mom van tolerantie werden steeds meer waarden en normen overboord gegooid. Op zondagen waren winkels geopend, later ook op feestdagen en zelfs met Kerstmis, Zwarte Piet moest ineens in de Ban omdat er een teer zieltje eventueel beledigd zou kunnen worden. De steun voor Israël onder het juk van de enge schreeuwerige dominante en leugenachtige Palestina activisten brokkelde meer en meer af. Nederland lid van de Europese Gemeenschap en het instituut “ United” Nations nam bijna nooit meer een afzonderlijk Pro Israel standpunt in, nee men liep als schoothondjes achter diegenen aan die het hardste gilden.

De aanslagen van Parijs schokten de bevolking, net zo hard als de bevolking en politiek geschokt waren van de moord op Theo van Gogh en Pim Fortuin. Politici struikelden over elkaar heen “DIT NOOIT MEER”

Het absolute dieptepunt kwam in oktober 2015 toen de leider van de Palestijnse Autoriteiten Abbas naar Nederland kwam.  Tot mijn onnoemelijke afschuw werd deze terrorist met alle egards ontvangen, hij kreeg een hand van onze Koning, werd in het  parlement ontvangen en tot mijn verbijstering hadden zelfs Pro Israel groepen een “constructief” gesprek met deze terrorist. Toen kort daarop ook nog bekend werd dat het Israëlische Arabische Parlementslid Haneen Zoabi,  die openlijk opriep tot een intifada op Joodse Israeliers, naar Nederland zou komen om een alternatieve Kristallnacht herdenking bij het Joodse Monument ter nagedachtenis aan Joden die in de tweede wereldoorlog in het verzet zaten, te bevuilen met haar leugens en Pallywood propaganda was voor mij  de maat vol en heb ik symbolisch mijn paspoort verbrand. Ik ben stateloos, ik weiger nog langer Nederlander te zijn.

Het  debacle van de Labeling van Israelische producten, daar zitten we nu midden in. Binnenkort wordt er een debat over gehouden en tot nu toe zag ik het heel somber in. Dacht ik ‘wij Nederlanders zijn goede vrienden met terroristen en andere foute figuren, dus labeling komt er”  Maar er is een WONDER gebeurd….

Wonder:
In de “United” Nations vergadering was er onlangs een stemming. Er werd een resolutie aangenomen dat de Tempelberg islamitisch erfgoed is… De nieuwe naam? Al Buraq plaza…..ja, u hoort het goed: de plek waar duizenden jaren lang Joden bidden, waar 2 Joodse tempels stonden, is islamitisch erfgoed….. Dat is zoiets als: ontkennen dat er ooit Oranje’s in Paleis Soestdijk hebben gewoond…… 33 landen waren het eens, waaronder Frankrijk, Spanje en Rusland…. 17 landen stemden niet, en slechts 6 landen stemden tegen: Amerika, Engeland, Duitsland, Estland, Litouwen en? NEDERLAND!!!

Nederland, het Nederland van meelopen met de meute, het Nederland van het met alle egards ontvangen van een terrorist, Dat Nederland heeft tegen gestemd!!!  Is dit het teken dat het tij aan het keren is?   Is dit het teken dat gezond verstand de overhand weer gaat krijgen?  Is dit het teken dat de labeling straks ook wordt geschrapt?  Hoe het ook is, op dit moment ben ik de stukjes van mijn paspoort weer uit de as aan het peuteren en heel voorzichtig aan elkaar aan het lijmen, heel misschien is dit land net op tijd bij zinnen gekomen. We zullen zien !